Η επίπτωση στο γενικό πληθυσμό δεν είναι γνωστή, στο γενικό νοσοκομείο, όμως, αντιπροσωπεύει το 3-7% των ασθενών, με ίση κατανομή στα δύο φύλα.
Οι ψυχολογικές υποθέσεις για την αιτιολογία της διαταραχής εστιάζονται στην ανάληψη ρόλου ασθενούς, την λανθασμένη ερμηνεία των σωματικών ερεθισμάτων και για την ψυχοδυναμική θεωρία, στη στροφή της libido προς τον εαυτό της ή στην αντιμετώπιση της χαμηλής αυτοεκτίμησης. Έχει παρατηρηθεί, ακόμη, υπερεκφόρτιση του μεταιχμιακού συστήματος από στρεσογόνους παράγοντες.
Η διαταραχή εμφανίζεται συνήθως κατά την τρίτη δεκαετία της ζωής και διαρκεί τουλάχιστον 6 μήνες. Χαρακτηριστικά ο ασθενής φοβάται ή πιστεύει ότι πάσχει από σοβαρή σωματική νόσο, ασχολούμενος έντονα με τις σωματικές του λειτουργίες και διάφορα σωματικά σημεία ή συμπτώματα (π.χ. πόνο, εφίδρωση, βήχα κ.λπ.).Καταφεύγει σε αδιέξοδες επισκέψεις σε γιατρούς ποικίλων ειδικοτήτων και υποβάλλεται σε ποικίλες διαγνωστικές εξετάσεις. Μπορεί να επιπλακεί με λειτουργική έκπτωση, εάν δεν αντιμετωπιστεί έγκαιρα.
Η διαφοροδιάγνωση θα γίνει από την ύπαρξη κάποιας σωματικής νόσου, την παραληρητική διαταραχή, την παραληρητική κατάθλιψη, τη σχιζοφρένεια, τη διαταραχή σωματοποίησης, την ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή.
Στις μισές περίπου περιπτώσεις παρατηρείται αυτόματη ίαση της διαταραχής, ιδίως σε ασθενείς με ξαφνική έναρξη της διαταραχής, ύπαρξης διαταραχής προσωπικότητας και ψυχιατρικής συννοσηρότητας. Στις άλλες μισές περιπτώσεις η νόσος υποτροπιάζει, παρά την φαρμακευτική (αγχολυτικά και αντικαταθλιπτικά) και ψυχοθεραπευτική αντιμετώπιση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.